Ottar Grepstad ønsker i siste nummer av Dag og Tid å utvide horisonten. Det trur eg kan vere klokt, men å diskutere om nynorsk er ei målform eller eit eige språk, er neppe egna til å utvide noko som helst. Kva som vil skje med nynorsken i framtida, avheng ikkje av formelle definisjonar, men av kva og korleis folk ønsker å skrive. Og da er ein definisjon av nynorsk som eige språk kanskje ikkje den største godbiten å freista med? Å diskutere pavens skjegg kan vere grei tidtrøyt

Gunnhild Skjold frå Norsk Målungdom hevdar i Dag og tid sist veke at nynorsk og bokmål må oppfattast som to sjølvstendige skriftspråk og ikkje som to former (målformer) av det same språket. Argumentasjonen minner om argumentasjonen til Erasmus Montanus når han «beviser» at Mor Nille er ein stein: Bokmål og dansk er på mange måtar likare enn nynorsk og bokmål, hevdar ho, men dansk og bokmål er likevel forskjellige språk. Altså må også nynorsk og bokmål vere forskjellige språk.

Gunnhild Skjold i Norsk Målungdom skreiv i Klassekampen 18. juli om termen "målform". Ho meiner vi bør slutte å bruke denne termen, fordi, som ho hevdar, han er ein arv m.a. frå samnorskpolitikken. Skjold meiner at bokmål og nynorsk er to skilde språk, og dei bør omtalast som det. Ho skriv at bokmål og dansk er meir like kvarandre enn bokmål og nynorsk, og da må bokmål og nynorsk vera to språk. Innlegget fekk svar frå ein som representerer organisasjonen Bokmålsforbundet, og

Landslaget for språklig samling fyller 60 år i 2019 og markerer jubileet med seminaret Framtidsnorsk – norsk språk i 2050.